- 4 -

1307, 19 X (crastino beate Luce ewangelliste)

Bracia Henryk Pusch, Ulryk i Piotr, oraz Konrad syn Piotra jak i Otto syn Henryka Puscha zwani z Lubomierza nadają, za zbawienie dusz swych przodków i za zgodą książąt Henryka legnickiego i Bolka świdnickiego ziemie na których ufundowano klasztor, następnie wsie - Radoniów (villa Otthonis), las położony między Radoniowem, Chmieleniem (Langenwasser), Popielówkiem (Henrici villa) a klasztorem, wieś Oleszną Podgórską (Olzna) z kościołem i młynem, wieś Milęcice (Gottfrydi villa) wraz z przyległymi łąkami, dwa folwarki, stary i nowy, położone pod górą Schorensyphen et novam sibi contiguam z ogrodami i zastawionymi polami z chmielem, następnie kościół w Pożarzycach (Pozerycz, w okr. dzierżoniowskim) wraz z prawem patronatu i wieś Mojesz (parvum Moyes).

Świadkowie: rycerze Wyto von Kythelicz, Henryk von Landescrone, Ulryk de Landescrone, Renhard de Landescrone, Tammo de Doblyn, Piotr de Meyenwalde, Gerlach z Lubomierza.

Nie zachowany or. pergaminowy, łac., na zielono – czerwonych sznurach wisiały pieczęcie Henryka, Piotra i Ottona z Lubomierza, Rep. 92 nr 4. Dokument został opublikowany w pracy Goerlich, Das Benedktinnen Jungfrauen Kloster Liebenthal, s. 250. SR 2955.

Dokumenty do dziejów klasztoru benedyktynek w Lubomierzu - Roman Stelmach - Rocznik Jeleniogórski 2005 - t. XXXVIII